ЗЛАТНА ПЛАКЕТА ЗА ИЛИНА ИВАНЏИКОВА ЗА ЕСЕЈОТ НА ТЕМА „ВО ОГЛЕДАЛОТО-СЛИКА ЗА НАС САМИТЕ”

Во организација на Меѓународниот Славјански Универзитет беше објавен конкурс за есеј на тема: ” Во огледалото- слика за нас самите”. Во конкуренција од 88 есеи, ученичката Илина Иванџикова,од Стојаково, ученичка во СОУ”Јосиф Јосифовски” – Гевгелија под менторство на професорката Бисерка Макревска ја освои првата награда и е добитник на Златна плакета, таблет, сет за пишување и МСУ подароци.Честитки за Илина и обавезно прочитајте го нејзиниот есеј кој го објавуваме во продолжение.

 

Во огледалото – слика за нас самите

 

Додека седам во една соба, гледам само ѕидови со огледала, барам било каков знак за бегство. Гледам само мноштво идентични силуети, но со поблиска проверка, секоја е суптилно различна. Мојата облека е иста, моето лице е исто, но моите движења и изрази варираат од еден до друг одраз. Чувството на нелагодност почнува да ме обзема кога сфаќам дека сум заробена, опкружена со бесконечна јамка од идентични слики. Копнеам да се ослободам, да најдам излез од овој бесконечен циклус, но се чини дека нема јасен пат напред. Срцето го чувствував во петите, чувствувам возбуда и барам одговори и спас. Но, колку повеќе барам, толку повеќе сфаќам дека нема јасен одговор, нема очигледен пат што треба да се следи.

Секое огледало покажува различна верзија од мене, секое „јас“, на секое огледало прави различен избор. Како секоја верзија од мене да е посебна реалност, различна временска рамка во која мојот живот има малку поинаков тек. Додека размислувам за моите опции, сфаќам дека единствениот излез од овој огледален лавиринт е да им верувам на моите инстинкти, да го следам моето срце. Не постои единствен „вистински“ пат по кој треба да се следи, нема гаранција за успех или неуспех. Но, со прифаќање на непознатото, со избирање насока и одлучност напред, можам да се ослободам од овој бесконечен циклус и уште еднаш да го пронајдам својот пат до надворешниот свет.

Знам јас, ова е мојот тест, тестот кој ми го дава животот. Секое огледало крие своја приказна, секоја посебна на свој начин. Но, повторно нешто ме мачи, нешто ми создава немир кој одвреме навреме завладува со мојот ум. После долго време, одбрав еден пат. Пат исполнет според мене со правилни постапки, пат исполнет со среќа и многу успех, неколку соништа остварени. И еве, си велам конечно заврши оваа потрага,одеднаш ја исправувам главата но… повторно огледала, повторно само слика од мене, слика која бара соодветна рамка. Пак избрав, сега не толку задоволна како и претходниот пат, но нели, огледало кое се крши носи несреќа за цел живот, па одбрав наместо тоа, едноставно да продолжам. На начин кој потсетува на моите минати искуства, повторно се најдов себеси соочена со мноштво одлуки, знаејќи дека секој избор има значење.

Сепак, се уверив себеси дека и ова ќе помине брзо. Додека се движев низ лавиринтот на опции, во мене се појави трошка надеж, шепотејќи дека крајот е на дофат. Тоа и се случи, навистина пристигна крајот, означувајќи ја кулминацијата на длабокото и напорно патување исполнето со последователни одлуки. Приближувајќи се кон огледалото, вообичаен ритуал пред мене, необјаснива сензација го обви моето битие.

Непознат и досега нечуен глас во моето патешествие се слушна во мојот ум. Се наѕираше мрак, придружен со морничава тишина што ми го привлече вниманието. Сепак, среде нејасноста, слаб отсјај на светлина се бореше да пробие, опстојувајќи во својата нежна, но решителна потрага. Непрестајниот звук, секогаш присутен и енигматичен, продолжи несмалено, збунувајќи ги моите сетила. Фатена во состојба на збунетост и очај, во мојата свест се материјализираше инспирација, обезбедувајќи треперење на утеха. Надминувајќи го својот трепет, храбро ги подигнав очните капаци, откривајќи заматена и брилијантно светла сцена. Токму во тој случај сеќавањето ми ги преплави мислите – сознанието дека сè што доживеав не беше ништо друго туку сон, фантастична илузија изградена од длабочините на мојот заспан ум.

Сметам дека овој сон беше мојата лекција, овој сон всушност беше длабоко скриен во мене и сега конечно најде храброст да исплива на површината. Тоа утро сфатив која сум и што сакам да направам од самата себе. Во огледалата видов слика од мене, во огледалата од мојот магичен сон јас се пронајдов. Ги открив моите соништа кои тлееле како жар но, им било страв да избувнат. И ете, конечно дојде тој ден. Обземена од среќа станав и отидов кон моето огледало кое стоеше во собата. Сега немаше веќе дупка во која можам да се протнам. Беше најобично огледало во кое се погледнав и сфатив дека јас знам што сакам за самата себе, дека знам што сакам да направам од самата себе. Се облеков и тргнав кон мојата мисија, мисија во која гледав блескава иднина.