„Мажот се дефинира како човечко битие и жената како жена – кога и да се однесува како човечко суштество“ – вели Симон де Бовоар, позната француска писателка која најнапред одбива, но подоцна сепак се изјаснува како феминистка. Во овој збор е прикажан историјатот за заедничката, но и индивидуалната борба на секоја жена низ сите времиња, во сите околности, секоја нејзина солза и секој нејзин напор за подобра иднина, не само за самата неа, туку и за нејзината ќерка, за нејзината мајка, за нејзината сосетка, за секоја жена која од самото раѓање е соочена со повеќе животни пречки, со нееднаквост и со различни видови на неправеден третман од страна на општетсвото.
Можеби и не ни треба по секоја цена зборот феминизам за да знаеме дека мноштво храбри и мудри жени, низ времето, до денес, се бореле и се борат за „женските“ права и за полова еднаквост. Но знаеме и дека и во 21 век сѐ уште сме „понежниот“ пол или „вториот пол“, а не еднаквиот пол? Секако, како минувале годините, жените сѐ повеќе и повеќе се приближуваат до својата цел за рамноправност во општетсвото, цел чие исполнување е најчесто координирано од мажите.
Денес, во поголем дел од светот е достигната еднаквост, или барем така велат мажите. Бидејќи, според мене, дефиниција на зборот еднаквост не е кога мажот сѐ уште се смета за глава на семејството, не е кога сѐ уште има машки и женски работни позиции, не е кога мажот зема повисока плата од жената за иста работна позиција, ниту, пак, понижувањето на самохраните мајки, а воодушевувањето кон самохраните татковци.
За мене еднаквост не претставува кога се очекува жената да биде домаќинка, а сопругот да работи, и да не можеме да ја прифатиме истата приказна со сменети улоги. Не е еднаквост ако сѐ уште има закони и правила за женското тело, а уште помалку, пак, кога мажите ги носат тие одлуки. Не е еднаквост кога жените се плашат за својот живот на секое излегување од дома, или кога на некои места единствена улога на жената е да ги слуша наредбите на мажите околу неа.
Секако, сега е 2022 година, никој не може да негира колку далеку стигнал нашиот пол, колку се исплатил трудот на нашите предци, па дури и трудот на денешните наши другарки, сестри, мајки, познанички кои секојдневно се трудат да нѐ остават во подобар свет, во свет каде што конечно жената ќе биде почитувана и ќе се вреднува секоја нејзина капка пот. И иако навидум сме ги добиле правата, мислам дека сме малку подалеку од еднаквоста.
Но гледајќи ги новите генерации на силни, мотивирани и едуцирани жени, мислам дека ќе успееме да го смениме на подобро светот во кој живееме. Мислам и се надевам дека и нашите предци и нашите потомци ќе бидат горди на промените кои ќе следат, мислам дека сите ќе зборуваат за бестрашната генерација на жени која се спротиставува, која знае што заслужува и која не се плаши од последиците на своите акции кога знае дека е во право. Бидејќи, како што рекла Маја Ангелу, паметна жена посакува да е ничиј непријател, но, исто така, паметна жена одбива да е нечија жртва“.
Според мене жената секогаш била и ќе остане најклучниот дел од општеството, бидејќи без жена светот нема да постои. Или ние сме жена, или се раѓаме од жена. Жена ни е мајка, жена ни е сопруга и само поради тие две причини жената го заслужува целиот свет и повеќе. Верувам дека еден ден повторно ќе се навратам на овој есеј и со задоволство ќе ги допишам промените кои следеле, бидејќи 21 век заслужува да е век на жената.