30 ГОДИНИ ОД СМРТТА НА ГЕВГЕЛИЧАНЕЦОТ ИВАН ДОЈЧИНОВ

Бил припадник  на Македонското националноослободително и комунистичко движење во Вардарскиот дел на Македонија, шпански борец и учесник во Антифашистичката војна. 

По професија бил металски работник. По Првата светска војна емигрирал во Аргентина и од 1932 г. станал член на тамошната Комунистичка партија. Подоцна бил член на Секретаријатот на Комунистичка партија на Аргентина (КПА) во Буенос Ајрес, член на Антиимперијалистичката лига на Аргентина, но и соработник на тамошните македонски организации и на весникот “Македонски глас“. 

Двеипол години минал по аргентинските затвори. Како доброволец во Шпанската граѓанска војна (1936-1939), бил член на Комунистичката партија на Шпанија (КПШ), трипати бил рануван и војната ја завршил како капетан. По престојот во концентрациони логори во Франција, во 1941 г. се вклучил на антифашистичката борба на македонскиот народ во Вардарскиот дел на Македонија како инструктор на Покраинскиот комитет на КПЈ во Гевгелија и како член на Воената комисија на Месниот комитет во Гевгелија. 

Во 1941 г. бил член и на Покраинскиот воен штаб, а во мај 1943 г. бил командант на Мавровско–кичевскиот партизански одред. Подоцна бил командант на Првата оперативна зона на НОВ и ПОМ, член е и заменик–командант на Главниот штаб (ГШ) на НОВ и ПОМ, заменик командант на Третата македонска бригада, на дивизија и на корпус. Бил учесник на Првото и на Второто заседание на АСНОМ. 

По Ослободувањето ја завршил Воената академија “Фрунзе” во Москва, а по враќањето во 1948 г. со чин потполковник бил командант на Валевската воена област и началник на Оперативното одделение на Петтата армиска област. Ја прифатил Резолуцијата на Информбирото, бил уапсен кон крајот на 1950 г. и осуден на 9 години строг затвор и на 3 години ограничени права. Казната ја издржувал во затворот во Билеќа, Босна и Херцеговина (март 1952 – 1954), на Голи Оток и во Казнениот затвор во Белград, а потоа бил помилуван и ослободен во 1956 г. 

Се вработил во Металскиот завод во Скопје, но бил под сомнение и пак бил уапсен во јуни 1958 г., а по шест месеци бил ослободен како невин и емигрирал во Бугарија. Подоцна, пак се вратил во Скопје. Бил носител на Партизанска споменица 1941. Починал во Скопје на 29 јануари 1991 г.