ЧЕСТИТКИ ДО СИТЕ НАСТАВНИЦИ НА 5 ОКТОМВРИ, СВЕТСКИОТ ДЕН НА НАСТАВНИЦИТЕ
„НАСТАВНИКОТ Е ЧАША НА ЗНАЕЊЕ, РЕКА НА МУДРОСТА И МОРЕ НА ТРПЕНИЕ “
Поддржете ги наставниците на вашите деца! Тие ги приближуваат вашите деца до вашите деца, честопати наречени „мои или наши деца“, во нивните училници, честопати во тешки и скромни услови, и ги подготвуваат за тоа. Сето тоа го прават на начин на кој ги обликува професијата, но уште повеќе, на начинот на кој тие се обликуваат од љубовта кон децата и нивниот сопствен повик.
Наставниците ја едуцираат и негуваат иднината на светот. Тие се оние кои сакаат, гледаат, галат, утешуваат. Тие често се најдобри пријатели, луѓе на кои им веруваат. Тие насочуваат, формираат, пренесуваат знаење, се толерантни и простуваат многу, но имаат и свој став!
Вие, родителите, му го дадовте на рацете на наставникот она што ви е највредно на светот – вашите деца. Со право очекувате дека наставниците, професорите и професорите ќе ги водат и предаваат професионално, со највисок можен квалитет.
Светскиот ден на учителите, прогласен е од УНЕСКО во 1994 година, и се слави на 5 октомври кога беше потпишана Препораката за статусот на наставници. Светскиот ден на учителите се слави во повеќе од 100 земји во светот, вклучувајќи ја и Република Македонија.
Денот на наставниците е можност да се стави посебен акцент на работата и трудот што ги вложуваат наставниците во целокупниот развој на општеството, а особено во времето денешно на пандемијата од коронавирусот, кога поголем дел од учениците, наместо во училишните клупи, се седнати пред своите компјутери и следат настава онлајн.
Да се биде учител е најубавиот повик во светот. Тоа е занимање што ги создава сите други занимања. Да се биде учител всушност не е професија, тоа е повик, нешто што се живее 24 часа на ден.
А, една плејада народни учители, наставници и професори, веќе над шест децении ги воспитуваат и образуваат своите ученици и како виостински светилници на духот им ги покажуваат патиштата кон највисоките идеали, со љубов и верба во нивното свето дело.
На тоа дело му претходеше „светлото од Серменин„, кој го разгореа првите повоени македонски учители кои ги направија првите чекори на повоеното национално школство во Гевгелиско- валандовското подрачје во октомври и ноември, 1944. Тогаш, во селото Серменин, под раководство на Ристо Елимов, се одржа семинар за подготовка на првите повоени учители, со учество на 75 курсисти на првиот и вториот курс. Во почетокот на ноември 1944 година тие заминуваат во населените места во Гевгелиско, Дојранско и Валандовско, каде се отворија првите училишта на македонски јазик.
Ристо Елимов е роден на 9 јануари 1920 година во Солун а детството го минува во Гевгелија. Под тешки услови, без родители основно училиште и нижа гимназија завршува во својот град. Со учителска диплома се стекнува во Учителската школа во Скопје во 1941 година. 1942 е мобилизиран и затворен во градот Сливен.
По издржување на казната се враќа во Гевгелија и 1944 година го организира првиот курс за привремени учители во Серменин. По ослободувањето работи како училишен инспектор, а во 1954 година ја оформува Полната гимназија во Гевгелија, станува нејзин прв директор и предава Психологија, Логика и Филозофија. Добитник е на многу општествени награди, а посебна благодарност му должат сите први генерации ученици од гевгелиската Гимназија.
